Eric McBet - Zabookowany

Bibliofil, fantasta, marzyciel, gimbus, fan Pratchetta i "Gry o Tron". Zafascynowany polską sceną YT oraz poezją. Niewyżyty poeta i pisarz. Rozpoczął jakieś 5 powieści - nie skończył ani jednej.

Bylejakość w morzu pereł

Wielka księga opowieści o czarodziejach. Tom II - Mike Resnick, Ursula K. Le Guin, Tim Lebbon, Esther M. Friesner, Darrell Schweitzer, Louise Cooper, Ralph Adams Cram, Arthur Christopher Benson, Lawrence Schimel, David Sandner, James Bibby, Peter Crowther

Jak zapewne pamiętacie recenzja pierwszego tomu "Wielkiej Księgi Opowieści o Czarodziejach" w opracowaniu Mike'a Ashleya nosiła tytuł "Perły w morzu bylejakości". Jak łatwo wywnioskować z tytułu recenzji drugiej części - role się odwracają. Tym razem mamy morze pereł, z kolei bylejakość to pojedyncze wysepki.

 

Ale zacznijmy od początku. Zbiór otwiera "Życie czarownika" Darrella Schweitzera. Muszę przyznać, że to otwarcie jest akurat średnie. Autor opowiada historię młodego Sekenre, który jest synem czarodzieja i pewnego dnia musi wyruszyć w poszukiwaniu porwanej przez żądnego władzy ojca siostry. Należy pochwalić autora głównie za świat, który jest dobrze przemyślany zwłaszcza pod względem religii i wierzeń. Mamy więc największego boga Surat-Kemada, który patronuje rzece. Rzeka odgrywa bardzo ważną role w życiu każdego człowieka i jest symbolem drogi życia. Schweitzer ma też bardzo fajny styl pisarski, któremu naprawdę trudno cokolwiek zarzucić. Jednak czasami zdaje się gubić we własnej opowieści. Nie dzieje się to nagminnie, ale dostrzegłem parę momentów, w których wykonywał jakieś niezrozumiałe zabiegi fabularne, co niby popychają akcję do przodu, ale robią to w sposób dość toporny. Ogólnie jest to opowiadanie dobre, ale niekiedy trochę przekombinowane.

 

Kolejny jest utwór dziewiętnastowiecznego pisarza Ralpha Adamsa Crama pt. "Rue M. le Prince, nr 252." Tytuł to w rzeczywistości adres pewnego domostwa w Paryżu, które niegdyś należało do kobiety parającej się ponoć magią, a jednocześnie ciotki pewnego mężczyzny, któremu ta po śmierci dom przepisała. Głównym bohaterem jest tutaj przyjaciel dziedzica, który wraz z nim oraz dwoma innymi śmiałkami postanawia spędzić noc w nawiedzonym ponoć budynku. Fabuła nie jest skomplikowana, a samo opowiadanie łba nie urywa, mimo to polecam je ze względu na, może nie fantastyczną, ale jednak nadającą odpowiedniego klimatu narracje, którą Cram prowadzi świetnie.

 

Ursula K. le Guin to bardzo poważana autorka, a jej cykl "Ziemiomorze" jest uważany za klasykę. Mimo to zamieszczone w tej antologii "Kości ziemi" były moim pierwszym kontaktem z tą pisarką. I muszę przyznać, że całkiem udanym. Mamy tu historię czarodzieja Dulse, który z pomocą swego ucznia musi powstrzymać trzęsienie ziemi. To, co główny bohater w ostateczności musi zrobić, jest po prostu powalające i zrobiło na mnie naprawdę sporę wrażenie. Le Guin ma bardzo fajny styl - potrafi z taką samą powagą i fascynacją pisać o zmianie podłogi w domu Dulse, jak i o skomplikowanych czarach i pradawnej magii. I właśnie to jest w "Kościach ziemi" najlepsze: styl, który wydaje się równie przejrzysty co wzniosły i refleksyjny.

 

"Zamknięte okno" A.C. Bensona to historią wieży, u której stóp mieszka dwóch szlachciców, a na której szczycie znajduje się tajemnicze, zabite dechami okno, kryjące mroczną tajemnicę. Jest to kolejne po "Rue M. le Prince, nr 252" opowiadanie z końca dziewiętnastego wieku i napisane nieznacznie gorzej. Nie mamy tu już do czynienia z tą horrorową narracją, chociaż treść utworu wskazywałaby wyraźnie na jej obecność. Mimo to tekst jest poprawny, aczkolwiek w żaden sposób wyjątkowy.

 

"Obdarcie z iluzji" to jedna z największych pereł w antologii. Autorzy - Lawrence Schimel oraz Mike Resnick - odmalowują tutaj obraz świata, gdzie każdy od najmłodszych lat uczy się czarować. Wobec tego wszyscy korzystają ze sztuki iluzji i nawet najbiedniejsze dzielnice miast są wypełnione istnymi pałacami. Pewnego dnia magia przestaje działać. Opowiadanie jest krótkie, ale to co pisarze w nim robią, jest nie do opisania. Każdy fan fantastyki powinien przeczytać "Obdarcie z iluzji." Wcale nie żartuję! Jest  po prostu genialne.

 

Esther M. Friesner jest autorką jednego z najlepszych opowiadań w zbiorze, zatytułowanego "W królestwie smoków". To, co pisarka robi w tym tekście, jest po prostu niesamowite. Mamy tu historie nastoletniego chłopaka, który jedzie do Nowego Jorku, by odkryć tajemnice morderstwa swego wuja. Wuj ten, któremu było na imię Graham, to postać bardzo zagadkowa. Pewnego dnia podarował chłopcu książkę z ilustracjami oraz figurkę smoka. Przedmioty te okazują się zaczarowane i sprawiają, iż nasza rzeczywistość przenika się ze światem smoków w iście magiczny sposób. Friesner czyni przed naszymi oczami coś niezwykłego. Nie można powiedzieć, że wymalowuje w wyobraźni czytelnika obrazu. Ona go tam wyczarowuje, używając chyba najpiękniejszych zaklęć, jakich człowiek może się nauczyć. Tekst ten jest po prostu piękny.

 

"Wieczność" to tytuł kolejnego opowiadania autorstwa Tima Lebbona. Główny bohater to Nox - jeden z członków armii która na czele dwójki magów próbowała przejąć kontrolę nad wyspą Noreelą. W ostateczności wojnę przegrali, a za karę całe wojsko zostało wysłane na mroźną, położoną na dalekiej północy wyspę Dana'Man i zmuszone do egzystencji w trudnych warunkach. Nox jest pierwszym, który postanawia uciec spod rządów magów, dostać się na Noreelę i wieść tam spokoje życie. Ma sprytny plan, ale czy mu się uda? Przekonajcie się sami.

To, co Lebbon robi świetnie, to budowanie narracją atmosfery stałego osaczenie, dawanie czytelnikom poczucia, że cała inicjatywa Noxa jest tak naprawdę skazana na porażkę i że z Dana'Man nie ma ucieczki. Ten fantastyczny styl czyni z "Wieczności" osadzony w klimatach fantasy thriller. Tekst zdecydowanie należy do dobrych, a nawet bardzo dobrych i podejrzewam, że przypadnie do gustu nie tylko fanom fantastyki.

Ciekawym aspektem tego opowiadania jest strona techniczna. Mianowicie tłumacz stwierdził, iż imię "Nox" w dopełniaczu powinno się pisać "Noksa" - z "ks" zamiast "x". To jeszcze mogłem wybaczyć, ale prawdziwy szok przeżyłem przy innym imieniu - "Jaxx". Tłumacz stwierdza,  że w odmienionej formie zapisuje się je "Jaxksa"! Nie wiem jak to się ma do poprawnej polszczyzny, ale na moje oko nie wygląda zbyt dobrze.

 

Młodszą siostrę głównej bohaterki - nastolatki - męczą dziwne sny. Do tego dochodzi dziwne zachowanie babci obu dziewczynek oraz wojny miejscowych gangów, które tak naprawdę stoją po dwóch stronach magicznego konfliktu. Tak rysuje się fabuła następnego tekstu pt. "Czarodziej Popiołów i Deszczu" Davida Sandnera. Jest to opowiadanie z dosyć ciekawym pomysłem zarówno na ogólną oprawę obyczajową jak i poszczególne postacie (zwłaszcza tytułowy Czarodziej oraz Pani G zrobili na mnie wrażenie), ale niestety z dosyć kulawą, rwącą się fabuła, w której autor wydaje się gubić. Niektóre zabiegi sprawiają, że przed czytelnikiem rodzi się więcej pytań niż odpowiedzi. Mogło być lepiej, panie Sandner.

 

Fabuła "Ostatniej wiedźmy" Jamesa Bibby'ego rysuje się dość prosto. Mamy tu dziesięcioletnia dziewczynkę, która posiada dziwne moce i nie potrafi nad nimi zapanować, co zmusza jej rodzinę do ciągłych przeprowadzek. Na trop niezwykłych zjawisk w pewnym momencie trafiają dziennikarze i, oczywiście, nie można dopuścić, by cokolwiek odkryli, bo wtedy pewnie zamkną biedną dziewczynkę w cyrku i będą pokazywać jej sztuczki za pieniądze. Brzmi błaho, prawda? W rzeczywistości wcale takie nie jest! Bibby bierze bowiem tą tradycyjną konwencję, miesza w niej trochę i w ostateczności daje nam zakończenie od którego głowa czytelnika eksploduje, a niektóre z jej kawałki na skutek zakrzywienia czasoprzestrzeni spowodowanego siłą wybuchu, trafiają do czasów wielkich gadów i śmiertelnie ranią w głowę ostatnią samiczkę tyranozaura, kończąc egzystencje tego zacnego gatunku na trzeciej planecie od Słońca. Wcale nie żartuje. To co robi autor w ostatnim akapicie, jest po prostu niebywałe!

 

Kolejne opowiadanie - "Ostatnie rytuały" Louise Cooper - to tekst-pułapka. Jest on bowiem w rzeczywistości fragmentem powieści, co stanowi jego największą wadę i zaletę. 

Konkretny powód moich mąk przy tym tekście to urwany wątek Benetana Lissa. Wiemy, ze dowodzony przez niego oddział walczył z czymś wielkim i groźnym, związanym z burzą spaczenia, ale co to konkretnie było - nie jest nam dane wiedzieć. Jednocześnie gdyby nie zamieszczono tego fragmentu, to mielibyśmy mały kłopot z rozeznaniem co dzieje się potem, ale przede wszystkim nie dostalibyśmy chyba jednego z najlepszych opisów szarży rycerzy konnych, jaki kiedykolwiek czytałem. Po wypiciu specjalnego specyfiku, cała drużyna Benetana traci samoświadomość i staje się żądnymi krwi potworami zdolnymi tylko do przemocy. Cooper naprawdę świetnie opisuje, co żołnierze wtedy robią i to stanowi największą zaletę tego opowiadania.

Drugi wątek, dotyczący pogrzebu największego maga i wyznaczenia jego następcy też jest napisany dobrze, ale już nie tak jak szarża drużyny Benetana. Krótko mówiąc Ashley miał zapewne duży problem z opublikowaniem tego tekstu. Gdyby umieścił tam tylko wątek pogrzebu nie otrzymalibyśmy opisu ataku dzielnych żołnierzy, a gdyby był tam tylko fragment dotyczący Benetana, opowiadanie wydawałoby się niedokończone. W ostateczności redaktor zdecydował się na oba wątki i zdecydowanie wyszło to tekstowi na dobre.

 

Finałowym tekstem jest "Niekończąca się waśń" Petera Crowthera. Mamy tu historię faceta, któremu psuje się samochód na prerii i w związku z tym trafia do małego miasteczka Madrigal. Jak się okazuje nie jest to zwykła miejscowość. Po niedługim czasie pojawia się pociąg niszczący wszystko na swojej drodze, do którego główny bohater wskakuje, a tam poznaje niesamowitego maszynistę, który utrzymuje równowagę we Wszechświecie. W jaki sposób? Tego wam nie zdradzę.

Tekst Crowthera wydawał mi się na początku przekombinowany, ale potem wszystko stało się jakby jaśniejsze i po lekturze mogłem stwierdzić, że jest to jedno z lepszych opowiadań antologii. Nie dajcie się zwieść pierwszemu wrażeniu. "Niekończąca się waśń" jest naprawdę cudownym, bardzo metaforycznym opowiadaniem.

Jedynie co mnie gryzie to kwestia Madrigal oraz staruszka, który odbudowuje miasteczko po każdym przejeździe pociągu. Nie wie, czego ten koleś jest symbolem i nie potrafię tego problemu rozgryźć. No cóż, trudno.

 

Od strony technicznej wydanie jest ładne. Okładka lepsza od poprzedniego tomu. Na początku każdego tekstu dodające klimatu ilustracje Daniela Grzeszkiewicza oraz krótkie notki Ashleya przybliżające nam danego autora. Szkoda tylko że wstęp do antologii jest jeden, a umieścili go zarówno w pierwszym jak i drugim tomie.

 

Podsumowując: weźmy teksty które można nazwać "perłami":

"Kości ziemi"

"Obdarcie z iluzji"

"W królestwie smoków"

"Wieczność"

"Ostatnia wiedźma"

"Ostatnie rytuały"

"Niekończąca się waśń" 

 W sumie siedem. Wszystkich tekstów jest jedenaście. Suma sumarum: "Wielka Księga Opowieści o Czarodziejach. Tom 2" to zdecydowanie parę opowiadań byle jakich i większość perełek. Bylejakość w morzu pereł. 

   

 

"Poślę jej parę trzewików naszywanych perłami; w moim języku miłosnym znaczy to 'Odejdź'."
Quo Vadis - Henryk Sienkiewicz

Henryk Sienkiewicz "Quo Vadis"

Kto nie skacze, ten w Zakonie! Hop! Hop!

Krzyżacy - Sienkiewicz Henryk

"Krzyżaków" Henryka Sienkiewicza przeczytałem w ramach lektury szkolnej dla klasy II gimnazjum i muszę przyznać, że powieść ta bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. 

 

Książka opowiada o przygodach dwóch rycerzy: Zbyszka z Bogdańca oraz jego stryja Maćka. Akcja zaczyna się w podkrakowskim Tyńcu, gdzie podczas wizyty obu panów, zawitała także ówczesna księżna mazowiecka Anna Danuta. Jedną z jej dwórek była piękna Danusia Jurandówna, w której Zbyszko się zakochuje i poprzysięga przynieść jej kilka pawich czubów zdartych z krzyżackich hełmów. Trzeba wam bowiem wiedzieć, że to właśnie Zakon przyczynił się do śmierci matki Danusi. Przysięga ta niesie za sobą niesamowita lawinę wydarzeń, która rzuca dwóch rycerzy w wir przygód.

 

To, co zaskoczyło mnie w "Krzyżakach" to bardzo współczesny, jak na wiek powieści, sposób narracji. Spodziewałem się czegoś bardziej skomplikowanego, z czego prawie nic nie zdołam zrozumieć. Tymczasem Sienkiewicz snuje opowieść z sposób bardzo zrozumiały i czytelny. Nie ma tu jakiś zjawisk gramatycznych nie z tego świata, czy słów, których znaczenia nie mógłbym się domyśleć.

 

Inna sprawa to język powieści. Podczas omawiania lektury w szkole dowiedziałem się, iż pan Henryk poszedł tu trochę na łatwiznę i zamiast użyć mowy, którym rzeczywiście się wtedy posługiwano, posłużył się lekko zmodyfikowaną gwarą podhalańską. Mimo to język świetnie oddaje charakter tamtych czasów. Momentami może się wydawać nieco archaiczny dla gimnazjalisty, ale gdzieś tak po dwudziestu rozdziałach zdołałem się przyzwyczaić.

 

Jedną z wad "Krzyżaków" są nudne i nieco przeciągane opisy przyrody. Chociaż i tu zdarzają się czasem dosyć ciekawe porównania, które fantastycznie oddają atmosferę. Mówię tu szczególnie o fragmencie, który miał miejsce tuż przed atakiem Żmujdzinów na idący droga zastęp rycerzy zakonnych. Sienkiewicz świetnie buduje wtedy klimat wąskiej drogi wśród lasów oraz napastników chowających się wśród drzew. Kolejną wadą jest zbyt mała ilość opisów przeżyć wewnętrznych bohaterów. Jedyny dłuższy tekst tego typu znajduję się w momencie gdy Zbyszko jedzie do Malborka, by wykupić stryja z niewoli i dotyczy Konrada von Jungingena. Wielki Mistrz Zakonu rozwodzi się wtedy nad przyszłością zgromadzenia. Jest to moim zdaniem jeden z najlepszych momentów książki i żałuję, że nie było takich więcej. W tych paru stronach Sienkiewicz buduje obraz człowieka prawego i honorowego, jednak przygniatanego przez niegodziwość instytucji, którą sam kieruję. Zbyt słabego fizycznie i psychicznie by się postawić. Świetnie zarysowana postać.

 

Tak propos Krzyżaków jako Zakonu - Sienkiewicz przedstawia ich tu jako bezwzględne szuje i okrutników, co wyszło mu nader dobrze. Podczas lektury naprawdę zacząłem czuć szczerą nienawiść do tej parszywej organizacji. Autor jedzie po nich bez trzymanki i szczerze mówiąc, bardzo dobrze.   

 

Co do pozostałych bohaterów, najbardziej uwiódł mnie Maćko. Jednak nie ze względu na to, że jest moim imiennikiem, ale dlatego, iż jest to postać bardzo przemyślna. Zaskoczyła mnie bystrość i obycie starego rycerza. Oprócz tego polubiłem też Jagienkę ze Zgorzelic. Co do Zbyszka i Danusi - niezbyt mnie zachwycili. Oboje byli zbyt czarno-biali. Honorowy rycerzyk i zakochana w nim dama. Nie mam nic przeciwko takim postaciom, ale wolę bohaterów bardziej nieoczywistych.

 

Na koniec co nieco o technice wydania. Wypożyczyłem sobie z biblioteki szkolnej wersję "2 tomy w 1" z opracowaniem wydawnictwa Greg. Jednak podczas lektury nie korzystałem z niej. Wolałem bardziej rozbudowaną wersje, gdzie każdy tom to osobna książka. Było to moje prywatne wydanie, odziedziczone kiedyś po dziadkach. Nie wiem, dlaczego bardziej mi się spodobało. Czy to wielkość czcionki, marginesów, czy może jeszcze coś innego, ale "Krzyżaków" od Grega czytało mi się gorzej niż wersję Państwowego Instytutu Wydawniczego z 1988 roku, czyli wydanie "dziadkowe".

 

Podsumowując: jak na tak starą powieść "Krzyżaków" czytało mi się bardzo przyjemnie i spokojnie mogę ich określić mianem jednej z najlepszych lektur szkolnych w dzisiejszej edukacji. Pierwszego miejsca jednak nie zdobyli. Tam, już od piątej klasy podstawówki, nieugięcie królują "Chłopcy z Placu Broni". Ale o tym może innym razem.

 

 

Geniusz pomysłu

Paradyzja - Janusz A. Zajdel

"Paradyzja" to powieść zaliczana do kanonu polskiej fantastyki. Janusz A. Zajdel otrzymał za nią nagrodę Sfinks, która po przedwczesnej śmierci autora została nazwana jego imieniem. Czy słusznie?

 

Tytułowa Paradyzja to stacja kosmiczna krążąca wokół pozasłonecznej planety Tartar, która od ponad wieku nie kontaktowała się praktycznie w żaden sposób z Ziemią. Stworzono tam unikalny system, gdzie władzę sprawuje Centrala - komputer sprawdzający, czy dany człowiek zachowuje się jak na porządnego Paradyzyjczyka przystało. Jeśli tak nie jest, system nalicza punkty karne, co może skutkować dostaniem gorszej pracy albo zmniejszeniem przydziału jedzenia, czy też innych artykułów potrzebnych do życia. Najgorszą karą jest zesłanie na Tartar, gdzie skazany musiał spędzać czas na ciężkiej pracy w jednej z licznych kopalń.

 

W pewnym momencie na Paradyzję trafia Ziemianin - Rinah Devi, który pod przykrywką chęci napisania książki o życiu na sztucznej planecie musi wyśledzić co stało się z innym Ziemianinem - Larsem Benigiem. Lars zaginął podczas pobytu na Paradyzji parę lat temu. Oczywiście mieszkańcy stacji sądzą, ze był to wypadek, ale my nie chcemy im wierzyć.

 

To, jak wygląda życie na Paradyzji zadziwia, a często przeraża Rinaha. W pewnym momencie kontaktuje się z nim Paradyzyjczyk imieniem Nikor i wtedy Devi wpada na trop tego, czym tak naprawdę jest sztuczna planeta.

 

Fabuła nie jest jakoś specjalnie skomplikowana. Nie zaznamy tu pościgów, wybuchów, ani strzelanin. Ale nie powinno to dziwić czytelnika, ponieważ jest to powieść oparta na świecie. A ten jest naprawdę świetnie przemyślany.

 

Największe wrażenie zrobił na mnie koalang. Mieszkańcy Paradyzji, którzy chcą przekazać treści niezgodne z ogólną propagandą, muszą znaleźć kod, szyfr, gdzie na przykład "szary anioł" oznacza pracownika służby bezpieczeństwa. Problemy są jednak dwa: Po pierwsze: nie można by było stworzyć uniwersalnego języka dla wszystkich, gdyż swobodne poruszanie się po poszczególnych częściach stacji jest praktycznie całkowicie zabronione, a przekazanie w formie wiadomości tekstowej też nie wchodzi w grę, gdyż na Paradyzji pisanie jest zakazane. Można jedynie tworzyć nagrania audio, a te są natychmiast sprawdzane przez Centralę. Drugim problemem jest to, że system się uczy. Nawet jeśli w jakiś sposób udałoby się stworzyć uniwersalny język dla wszystkich "niepokornych" to komputer skojarzyłby w jakich sytuacjach są używane dane zwroty i odgadłby ich znaczenie. Dlatego powstał koalang. Posługiwanie się nim wymaga wielkiej roztropności i sprytu. Polega ono na tworzeniu nowych metafor za każdym razem, gdy chcemy powiedzieć coś tajnego. Druga osoba musi odgadnąć, o co nam chodzi, a jeśli się jej nie uda, to trudno. Pomysł ten daje niesamowite pole do popisu. I tu pojawia się jedna z nielicznych wad tej pozycji: stanowczo za mało dialogów w koalangu!

 

Nie zmienia to faktu, że pomysł jest niesamowity. Z resztą w "Paradyzji" jest jeszcze jeden świetny pomysł, który dotyczy podstawowych praw fizyki, a którego wam nie zdradzę ze względu na niebezpieczeństwo spoilerów.

 

Najlepsze jest jednak to, że tak naprawdę cała książka jest jednym wielkim zapisem w koalangu! System polityczny na sztucznej planecie jest łudząco podobny do tego, co było w Polsce za czasów PRL-u. Powieść zawiera jego jawną krytykę, a mimo to została wydana w komunistycznej Rzeczpospolitej. Zajdel po prostu za pomocą metafory stwierdził, że nie lubi systemu, a system się nie zorientował! I w tym tkwi geniusz tej powieści.

 

Technicznie wydawnictwo Supernowa wykonało naprawdę dobrą robotę. Ładna, miła dla oka okładka. Jedyne, czego mógłbym się przyczepić, to nie wydrukowane fragmenty liter w niektórych miejscach. Tak, jakby tusz się kończył.

Duże wrażenie robi posłowie autorstwa  Macieja Parowskiego, które przeczytałem z wielkim zainteresowaniem.

 

Krotko mówiąc, Zajdel w pełni zasługuje, aby przyznawać nagrodę jego imienia. I "Paradyzja" jest tego najlepszym dowodem.  

"Wydawało się, że był to człowiek, który napotkawszy śmierć, wziąłby ją pod ramię i zapytał chłodno oraz uprzejmie 'Dokąd teraz idziemy, moja pani?'."
Necrosis - Piekara Jacek

Jacek Piekara "Necrosis. Przebudzenia"

Perły w morzu bylejakości

Wielka księga opowieści o czarodziejach, t.1 - Mike Ashley, Diana Wynne Jones, Robert E. Weinberg, Tom Holt, Richard A. Lupoff, Michael Moorcock, Clark Ashton Smith, Michael Kurland, Steve Rasnic Tem, Doug Hornig, John Morressy, Tim Pratt

Czarodzieje są postaciami, które fascynują od lat. Sam jestem ich wielkim miłośnikiem. Lubię poznawać zasady działania magii w różnych uniwersach i wymyślać własne w procesie światotworzenia, którym hybbystycznie się zajmuję. Nic więc dziwnego, ze sięgnąłem do antologii opowiadań powiązanych z różnej maści magami w opracowaniu Mike'a Ashleya.

 

Zbiór zawiera 11 opowiadań, każde innego autora. Z żadnym z nich nie byłem wcześniej zaznajomiony, więc perspektywa odkrycia nowych pisarzy zachęcała mnie dodatkowo do lektury.

 

Pierwsze opowiadanie nosi tytuł "Dziesięć rzeczy, które wiem o tym czarodzieju", a jego autorem jest Steve Rasnic Tem. Przedstawiona tu historia dzieli się na 10 rozdzialików, a tytułem każdego jest punkt z listy rzeczy, które główny bohater wie o czarodzieju. Mamy więc: "Po pierwsze: Wiem, że ma piękną córkę" i rozwinięcie tego w krótką historię, która przedstawia nam, skąd bohater wie o urodzie tej córki. Budowa dosyć ciekawa i zasługująca na pochwałę. A co do fabuły, to głównym bohaterem jest Clarence, który pewnego dnia poznaję piękną Amandę. Dziewczyna okazuję się córką czarodzieja, który jest osobą dosyć tajemniczą i niezwykłą. Opowiadanie to jest bardzo dziwne i naprawdę nie wiem, co o nim napisać. Pozwolę więc sobie zacytować wstęp do "Dziesięciu rzeczy..." jaki napisał Mike Ashley: Steve Rasnic Tem (...) otwiera naszą antologię tekstem, który wcale nie jest tak prosty i nieskomplikowany, jakby się z początku mogło wydawać.

Szczera prawda, Mike. Szczera prawda.

 

Kolejnym tekstem jest "Villaggio" Richarda A. Lupoffa. Tekst ten należy pochwalić głównie za niesamowitą wizję świata, która przypomina nieco Włochy, czy też Hiszpanię w XIX wieku. Świat, mimo iż nieco kiczowaty, urzekł mnie swą prostotą i niewinnością. Fabuła nie robi jakiegoś specjalnego wrażenia, ale jest dobrze przemyślana i logiczna. Lupoff świetnie pokazuje jak zwykłe poszukiwanie prezentu dla ojca przez dwie, młode dziewczyny może się przemienić w mroczną przygodę. Nie jest to może tekst jakoś specjalnie dobry, ale utrzymuje się w mocnej średniej.

 

"Gra magicznej śmierci" jest trzecim tekstem w antologii. Autor, Doug Hornig, przedstawił tutaj historię rodem z klasycznej creepypasty. Mamy grę, z której korzystanie powoduję, że jakiś człowiek, bądź grupka ludzi może zginąć. Czarodziejem jest tu zarówno tajemniczy twórca  gry, jak i główny bohater - Billy Sampson - który grając w nią chroni bądź zabija kolejne osoby. Zakończenie jest totalnym szokiem i sprawia, że opowiadanie z urban fantasy zmienia się nagle w wizję apokaliptyczną. Również nie jest to tekst specjalnie dobre, ale widać, że Hornig ma duży potencjał i po lekturze "Gry magicznej śmierci" chce się sięgnąć po inne jego pozycje, by zobaczyć, czy go nie zmarnował.

 

Tom Holt to autor następnego opowiadania zatytułowanego "Skażenie nadprzyrodzone". Jest to prawdziwa perełka i jedno z najlepszych opowiadań  w zbiorze. Głównym bohaterem i zarazem narratorem, jest mag. Ale nie mag  potężny, znający gros zaklęć, ale taki, który z ledwością ukończył szkołę magii i teraz za marne grosze prześwietla wzrokiem beczki z rybami, by sprawdzać czy nie ma tam jakiegoś zgnicia, zepsucia, bądź tytułowego skażenia nadprzyrodzonego. A czym jest owo skażenie? Cóż, fakt że potrafi zniszczyć całe miasto powinien wystarczyć.

Opowiadanie jest napisane świetnie. Główny bohater to typowy cynik, który szczerze nienawidzi swojej roboty. Jego monologi rozwalają czachę i sprawiają, że czytelnik śmieje się w głos. A sposób w jaki radzi sobie z wielkim zagrożeniem jest po prostu powalający i zdecydowanie zasługuje na miano epickiego finału.

 

Tim Pratt z kolei napisał "Rower wiedźmy" - kolejne opowiadanie w antologii. Z pozoru jest to zwykła opowiastka dla nastolatków. Mamy mola książkowego, szkolnych łobuzów, którzy mu dokuczają, piękną dziewczynę, która robi z molem projekt na biologię i tytułową wiedźmę, która chce im namieszać w życiu swoimi wrednymi sztuczkami. Mimo tak banalnej fabuły opowiadanie jest bardzo dobre i zdecydowanie zalicza się do czołówki zbioru. Również postacie są fajnie wykonane i czytelnik od razu zaczyna czuć do nich sympatię. Krótko mówiąc: polecam.

 

Kolejną pozycją jest tekst Diany Wynne Jones pt. "Saga o Theare". Tytułowe Theare to świat, w którym każdy z bogów na panteonie ma swoje miejsce i dokładnie przydzielone obowiązki. Niebo jest tam perfekcyjnie zorganizowane. Jednak według przepowiedni niedługo ma się pojawić Mędrzec Rozpadu, który będzie kwestionował sprawy boskie i zniszczy dobrze znany porządek. Oczywiście bogowie nie chcą do tego dopuścić, więc próbują pozbyć się Mędrca. Prowadzi to do wielu zabawnych sytuacji i małego zamieszania w kontinuum czasowym, ale w ostateczności wszystko kończy się dobrze. Opowiadanie bardzo fajne, utrzymane w nieco pratchettowskim duchu, ale mimo wszystko styl pisarski Jones niespecjalnie mi podpadł. To pewnie kwestia gustu, albo jeszcze czegoś innego. "Sadze..." zabrakło moim zdaniem "tego czegoś", aby stać się perełką.

 

"Zegarmistrz" Johna Morressy'ego można zdecydowanie uznać za arcydzieło. Mamy tu historię tytułowego zegarmistrza, który prowadzi zakład w małym miasteczku, gdzieś w USA. Jednocześnie włada chyba najpotężniejszym rodzajem magii, dzięki któremu może władać czasem i przestrzenią, a każdy jego zegar to istne dzieło sztuki. Podobnie jak samo opowiadanie, po którego lekturze dosłownie mnie zatkało. Morressy stworzył coś niesamowitego, co tak naprawdę trudno mi opisać słowami. "Zegarmistrza" po prostu trzeba przeczytać.

 

Następny jest "Drugi cień" autorstwa Clarka Ashtona Smitha. W tekście tym mamy pokaz niesamowitych możliwości pisarskich autora. Jest to historia nowicjusza potężnego czarodzieja. Razem ze swym mistrzem przeprowadza on tajemniczy rytuał, którego opis został znaleziony na kamiennej tabliczce wyrzuconej przez morze na brzeg. Skutki wprowadzenia w życie tego starożytnego procesu okazują się zgubne.

Tym, co charakteryzuje "Drugi cień" jest niesamowite bogactwo słów. Sam fakt używania wyrazu "adumbracja" zamiast "cień" świadczy o tym, że Smith nauczył się chyba słownika na pamięć. Bardzo fajna jest tez atmosfera budowana przez autora. Podczas lektury czułem się, jakbym sam był rezydentem potężnego zamku, w którym zamiast sługów jedzenie podają zwłoki i mumię przywrócone do życia potężną magią. Naprawdę niezwykły tekst.

 

"Czego potrzeba do rytuału" to bardzo ciekawy tekst Michaela Kurlanda. Mamy tutaj do czynienia z alternatywną rzeczywistością, w której w pewnym momencie na Ziemi zaczęła działać magia. Ponoć jest to związane jakoś z naszym położeniem w galaktyce, ale tym się nie zajmujmy. Głównym bohaterem jest policjant, który wraz z magiem prowadzi śledztwo w sprawie zaginięcia córki senatora. Opowiadanie fajne, z oryginalnym pomysłem nie tylko na świat, ale i na fabułę, ale niestety styl Kurlanda pozostawia wiele do życzenia. Nie jestem zbyt wielkim fanem powieści detektywistycznych, ale tutaj brakowało mi takiego WOW! kiedy wszystkie zagadki się rozwiązują. Autor kierował działaniami bohaterów (głównie maga) tak, że czytelnik w pewnym momencie domyślał się zakończenia, podczas gdy moim zdaniem decyzje detektywa powinny wydawać się nieoczywiste i irracjonalne, ale w końcu doprowadziłyby do rozwiązania tajemnicy, a wtedy niewtajemniczeni w plan protagonisty bohaterowie oraz sam czytelnik wydusiliby z siebie krótkie WOW! Niestety tu czegoś takiego nie było.

 

|UWAGA SPOILER| |UWAGA SPOILER| |UWAGA SPOILER|

 

Kolejnym opowiadaniem jest, napisany przez Michaelea Moorcocka "Władca Chaosu". Mamy tu przedstawioną historia Aubeca z Maldoru, który na zlecenie swojej władczyni musi w pojedynkę zdobyć zamek Kaneloon, znajdujący się na samej krawędzi świata. Ponoć jego mury zamieszkują straszliwe istoty, z którymi Aubec musi się zmierzyć. Pomysł i fabuła są bardzo fajne aż do momentu, gdy Aubec spotyka główną rezydentkę zamku. Wtedy autor robi nagle zwrot o 180 stopni i sprawia, że główny bohater z bezlitosnego, epickiego wojownika zmienia się w omotanego chęcią władzy mięczaka. Nie no, proszę was! Moorcock, czemu to zrobiłeś?!

 

|KONIEC SPOILERA| |KONIEC SPOILERA| |KONIEC SPOILERA|

 

Antologię zamyka "Siedem kropli krwi" Roberta Weinberga. Jest to opowieść o detektywie zajmującym się sprawami paranormalnymi. Pewnego dnia tajemniczy klient przekazuje mu zadanie znalezienia Świętego Graala. Opowiadanie nie jest słabe, ale też nie wyróżnia się niczym ciekawym. Ot, opowiastka kryminalna, która mogłaby służyć jako scenariusz do niszowego filmu akcji. Zamknięcie pierwszego tomu "Wielkiej księgi opowieści o czarodziejach" wypadło więc licho.

 

Technicznie książka wypada dobrze. Okładka jest ładna, przyjemna dla oka. Na początku i na końcu każdego tekstu znajdują się bardzo fajne ilustracje Daniela Grzeszkiewicza. Przed każdym opowiadaniem Mike Ashley robi krótki wstęp, gdzie zaznajamia nas z odpowiednim autorem i jego twórczością. Również przedmowa robi dobre wrażenie, chociaż z tego co zrozumiałem tyczy się obu tomów antologii. Błędów nie wychwyciłem.

 

Podsumowując: pierwszy tom "Wielkiej księgi opowieści o czarodziejach" Składa się w większości z opowiadań średnich, ale mamy tu również perełki, takie jak "Skażenie nadprzyrodzone", "Rower wiedźmy", "Drugi cień" czy "Zegarmistrz". Mike Ashley mimo wszystko bardzo fajnie zestawił różne literackie obrazy czarodzieja i zlepił je w dobrze prezentującą się całość. Z pewnością sięgnę po drugi tom, którego recenzja wkrótce ukaże się na moim profilu.

"Polityka nie wynika z przesłanek racjonalnych, bo gdyby tak było, wszyscy ludzie żyliby beztrosko i dostatnio."
Achaja. Tom II  - Andrzej Ziemiański

Andrzej Ziemiański "Achaja. Tom 2"

"- Mam obowiązek poinformować cię, że to, co zamierzasz zrobić, nie podoba się Niebu.
- Ale... Ja nie wierzę w Boga.
- A kto tu mówi o Bogu? (...) Wyrażam tylko opinię Nieba. Jako ogółu.
- W niebo też nie wierze - zaparł się gospodarz.
- Jakoś nieszczególnie przeszkadza mu to istnieć."
Kłamca 1 - Ćwiek Jakub

Jakub Ćwiek "Kłamca 1"

Witam

Witam serdecznie na moim nowym profilu na booklikes.com. Powiem szczerze, że bardzo pozytywnie zaskoczył mnie ten serwis i jego możliwości. Na pewno będą się tu pojawiały różnego rodzaju posty. poza tym zapraszam na mój kanał na YT: http://www.youtube.com/user/EricMcBet

Teraz czytam

Silmarillion
J.R.R. Tolkien
Dzielnica Obiecana
Paweł Majka
Fiolet
Magdalena Kozak